"Ik leef voor de uitjes en de contacten die ik heb"

Het verhaal van Josephine

Valgevaar, ouderdom en isolement, het zijn zaken waar Josephine zich liever niet teveel door laat beperken. Met dank aan de uitstapjes van het welzijnswerk heeft zij wekelijks iets om naar uit te kijken.

Een lang leven, ver van huis
Ruim 60 jaar geleden zette Josephine na een lange reis vanuit haar geboorteland Indonesië voet op Nederlandse bodem. Met een opleiding en werkervaring op zak bouwde Josephine in Nederland verder aan haar bestaan. Altijd leer- en nieuwsgierig, werkte zij op kantoor en reisde zij over de hele wereld. In 1960 overleed de echtgenoot van Josephine. Maar het leven ging door.

Isolement lag op de loer
Josephine: ‘Ik ben enkele jaren geleden ernstig ten val geraakt en heb daarna besloten geen meerdaagse uitjes meer te maken. Een dagtripje is voor mij haalbaar én prettig: aan het einde van de dag ben ik niet alleen moe maar ook voldaan, en lig ik ook weer veilig in mijn eigen bed.’ De hoge leeftijd, het valgevaar en het gemis van dagelijkse aanspraak maken het gevoel van een isolement soms erg sterk.

Dagreizen met een maatje
Pas afgelopen jaar viel haar oog op het programmaboekje van het welzijnswerk en kwamen de dagreisjes in het vizier. ‘De georganiseerde busreisjes trokken mijn aandacht.’ vertelt Josephine. Ze kwam in contact met de welzijnscoach. Deze zorgde voor een maatje, waarmee Josephine kon deelnemen aan de busreisjes. Met dit maatje gaat Josephine nu regelmatig op pad.

Aanpakken wat nog lukt
De familieleden zijn erg betrokken en een van de kleinkinderen helpt met de financiën. Josephine krijgt nog wel eens bezoek over de vloer en belt nog regelmatig met familie en kennissen. Toch helpen de uitstapjes. Het is nét het verzetje, er even tussenuit zijn en nog iets van het land zien. “98 jaar is oud en af en toe denk ik weleens: waar doe ik het voor? De uitjes en de contacten die ik heb, zijn waar ik voor leef.” Ouderdom kan flink beperken maar dat wat nog lukt, pakt Josephine graag aan.